1716. مادر

گاهی آرزوی دلت میشه یه آب نبات شیری, تا یکی بهت تعارف میکنه, نیشت به پهنای صورتت باز میشه! گاهی یعالمه شکلات و آب نبات داری, اونقدر زشت و بدمزه بنظر میرسن, تا آخر سر میذاریشون سر کوچه! گاهی یک روز تعطیلی یهویی, به اندازه صدتا تاب خوردن توی خیابون می چسبه. و گاهی یک ماه تعطیل میشی و بیکار, اما دلت لک میزنه واسه یه خسته نباشید بی موقع! یه التماس دروغی ... یه پارازیت بی مزه ... چقدر ما آدما عجیبیم. 

۱. چقدر ما آدم ها محتاجیم به هم ... به اینکه باهم حرف بزنیم, از تفاهم ها و تفاوت ها ... همدیگه رو اونقدر ببینیم تا دیده بشیم ... مورد محبت قرار بگیریم ... و چقدر بعضیامون بی شعوریم!

۲. نیما

داشتم با خودم فکر میکردم, از اون سرزمین تا این سرزمین, از اون نقطه دور تا این نقطه دور, اومدم و هیچ اتفاق خاص قشنگی نیفتاد. چون هنوز چشمام به همون اندازه بازه. چون هنوز زاویه دیدم همونه. چون هنوز همونم. پس کی قراره من یه آدم نو بشم؟ بعد با یه تق و توق, بهانش دستم اومد. من هنوز که هنوزه نمی تونم به خودم نگاه کنم. نمی تونم نوک هرم زندگیم باشم. نمی تونم به خودم بیام. من اون جوری نیستم!

یک زمانی تا همین ساعت ها و دقیقه ها, قصه شب را گوش می کردم و رادیو جوان را. تحلیل های نصف شبیِ آدم ها انگار دوستانه تر بود. آرام تر روی روانم می نشست. بیشتر فکر می کردم. هرچند صبح ها چرت می زدم. اما شب های ملایمی داشتم. حالا نمی شود بلند بلند رادیو شنید و لابلایش عصار و معین را فراخواند. با هدفون هم قبل از هر رخدادی, قطعا به خواب می روم. چقدر آن روزهای تکراری و شب های رادیویی خوب بودند. آدمیزاد است ... دلش برای این شب ها هم تنگ می شود.

یادت باشد, گاهی دلتنگی و دوست داشتن های شدید و ناگهانی که به سراغت می آیند, فقط به سراغ تو آمده اند! پس نه دلتنگ است, نه شدید و ناگهانی دوستت دارد. انتظارش را هم نداشته باش.

امروزی که گذشت! ازون روزایی بود که به خودم فکر کردم! و اتفاقا فکرای بلند بلند! داشتم می گفتم که تو زندگیم چیزایی که دوست نداشتم رو با خودم کشون کشون آوردم و هیچ وقت شجاعت دور انداختن یا ترکشون رو نداشتم! و واقعیت هم همینه ... همین یک قلم ترس واقعی, کافیه که از خودم بدم بیاد و این نفرت وقتی بیشتر میشه که هنوزم کلی ازون دوست نداشته ها رو دارم با خودم یدک می کشم. فقط با این تصور که روزی یا لحظه ای میاد که اونا دیگه نمیخوان با من ادامه بدن ...

۱. از اونور هرچقدرم دقت کنی و زوم بالا هم بدی, چیزی نمی بینی جز چندتا دونه ویروس ریز!

۲. کاش یکی بیاد و خبر از فردا بده.

۲. تبریک به فینالیستمون!

هر روز با خودم می گویم از فردا ... فردا و فرداها آمدند و رفتند و من هنوز شروع نکرده ام ... زندگی کردن را. باید بدون نقشه و بدون برنامه زندگی را ادامه داد.

تمام پنجره های خانه بسته اند. درهای رو به کوچه باغ قفل شده اند, انگار. باغ, باغ زندگان نیست. اما دودکش خانه باغ, همچنان زنده است و به آسمان می دمد. توله سگ های سفید و خاکستری, هنوز روی زمین باران خورده می دوند و آواز می خوانند. برای استخوان هایی که چند روز میان برگ های پوسیده مانده اند, می جنگند. این نخستین تعلیمات زندگی ... تا قبل از گرمای تابستان, آزاد ترینند. نمی دانند.

دست آخر یک روز که خیلی هم دور نیست, این لعنتی هم می رود. و کوچه ها و آدم ها و بازارها و پرنده ها ... و دوباره همه چیز تکراری و نچسب می شود.